استونر به سومین پیروزی پیاپی دست یافت

استونر با وجود بیماری در این مسابقه شرکت کرد و پیروز شد کیسی استونر، با کسب سومین پیروزی پیاپی در رقابتهای فصل جاری موتوجی‌پی، جدیت خود برای دفاع از عنوان قهرمانی معتبرترین مسابقات موتورسواری جهان را نشان داد. این موتور سوار استرالیایی که برای تیم دوکاتی رانندگی می کند، مسیر 111 کیلومتری پیست ساکسنرینگ ایالت ساکسونی آلمان را در زمان 47 دقیقه و 30 ثانیه و 57 صدم ثانیه طی کرد تا با میانگین سرعت تقریبا 140 کیلومتر در ساعت پیش از سایر رقبا از خط پایان عبور کند. ولنتینو راسی، راننده ایتالیایی تیم یاماها با تقریبا 4 ثانیه اختلاف نسبت به او و کریس ورمیولن از تیم سوزوکی با 14 ثانیه اختلاف پس از او به مکانهای دوم و سوم دست یافتند. دهمین مسابقه فصل رقابتهای موتوجی‌پی در هوایی بارانی برگزار شد که این موضوع باعث شد میانگین سرعت موتورسواران نزدیک به 30 کیلومتر در ساعت نسبت به شرایط غیربارانی کاهش یابد و خورخه لورنزو و دنی پدروسا رانندگان اسپانیایی تیمهای یاماها و هوندا هم در دو حادثه مجزا کنترل خود را از دست بدهند و به واسطه زمین خوردن نتوانند مسابقه را به پایان برسانند. پدروسا از مرز شجاعت گذشت هر چند کیسی استونر به واسطه کسب مقام اول در زمانگیری، مسابقه را جلوتر از دیگر موتورسواران آغاز کرد، اما این دنی پدروسا (هوندا-رپسول) بود که با استارتی بهتر، جلوتر از او وارد پیچ اول شد. پدروسا که پیش از برگزاری این مسابقه به واسطه پیروزی در گراندپری کاتالونیا و رفتن بر روی سکو در گراندپیر های بریتانیا و هلند با اختلاف چهار امتیاز نسبت به راسی در صدر جدول موتورسواران قرار داشت، به سرعت اختلاف خود را با دیگر رقبا افزایش داد. این موتور سوار جوان اسپانیایی به اندازهای از دیگران سریعتر بود که در هر دور اختلاف خود را با کیسی استونر، نزدیکترین رقیب خود، بیش از دو ثانیه افزایش می داد. پدروسا با سرعت بیش از 240 کیلومتر در ساعت زمین خورد در جریان دور دوم (از 30 دور) زمین خوردن خورخه لورنزو، دیگر موتورسوار اسپانیایی که از ستاره های فصل جاری بوده است، نشان داد که زمین بارانی پیست به هیچ وجه قابل اطمینان نیست. با این حال پدروسا بدون آنکه رقیبی او را تهدید کند با سرعتی بالا ادامه می داد تا اینکه در دور پنجم مسابقه، و در حالی که نزدیک به هشت ثانیه از دیگران پیش بود، در سرعت بالای 240 کیلومتر در ساعت زمین خورد. این موضوع بیش از همه به سود ولنتینو راسی تمام شد که در گراند پری قبل به خاطر یک اشتباه و زمین خوردن، صدر جدول را به پدروسا واگذار کرده بود. راسی که با حضور در دویست و دومین گراندپری متوالی، رکورد تازه ای در مسابقات پیاپی موتوجی‌پی ثبت کرد، در جریان زمانگیری ناموفق بود و در استارت در جایی بهتر از صف سوم موتور سواران قرار نداشت. اما این موتورسوار باتجربه که دو سال قبل با وجود شروع مسابقه از مکان یازدهم پیروز شده بود، به تدریج خود را جلو کشید و در نهایت با دو سبقت پیاپی در دورهای هفتم و هشتم در مکان دوم قرار گرفت. با این حال در شرایطی که استونر میانگین سرعت خود در مسیر را حتی به بالای 142 کیلومتر در ساعت نیز رساند، راسی نتوانست خود را به پیشتاز مسابقه نزدیک کند. با این پیروزی استونر اختلاف خود با راسی و پدروسا در صدر جدول را به حداقل رساند و راسی هم توانست با بهره گیری از اشتباه پدروسا به صدر جدول رانندگان بازگردد. ولنتینو راسی به کیسی استونر تبریک می گوید این اولین باری بود که موتورسواری از تیم دوکاتی در یک مسابقه موتوجی‌پی در پیست ساکسونرینگ پیروز می شد. همچنین تا کنون پیروزی در این پیست تنها نصیب موتورسواران مجهز به لاستیک میشلین شده بود، اما استونر، مدافع عنوان قهرمانی از لاستیک بریجستون استفاده می کند. پس از 10 مسابقه رده بندی موتورسواران و تیمهای برتر بر حسب امتیاز به شرح زیر است: موتورسواران: 1. ولنتینو راسی (فیات-یاماها) - 187 2. دنی پدروسا (رپسول-هوندا) - 171 3. کیسی استونر (دوکاتی-مارلبرو) - 167 4. خورخه لورنزو (فیات-یاماها) - 114 5. کالین ادواردز (تک3-یاماها) - 98 تیم ها: 1. فیات-یاماها - 301 2. رپسول-هوندا - 244 3. دوکاتی-مارلبرو - 199 4. تک3-یاماها - 163 5. ریزلا-سوزوکی - 135

مهمترين ويژگی های فنی اتومبيل فرمول يک

آنچه موجب پيچيدگی بيش از حد اتومبيل فرمول يک می شود، عملکردی است که از آن انتظار می رود.

اين اتومبيل بايد بتواند در ظرف دو تا سه ثانيه، از حالت سکون، به سرعت ۱۰۰ کيلومتر در ساعت برسد و در مواردی، در طی همين مدت، سرعت خود را از بيش از ۳۲۰ کيلومتر در ساعت، به يک چهارم برساند.

اتومبيل فرمول يک همچنين بايد بتواند با سرعت بيش از ۲۰۰ کيلومتر در ساعت، کمتر از ۶۰ درجه و با سرعت حدود ۱۰۰ کيلومتر در ساعت بيش از ۱۳۰ درجه تغيير مسير بدهد.

موتور و جعبه دنده:

موتورهای هشت سيلندرفرمول يک، (۲۴۰۰ سی سی حجم) به قدرتهايی بيش از ۷۱۰ اسب بخار دست يافته اند اما از سال 2007 دور موتور به ۱۹ هزار دور در دقيقه محدود شده است

این در حالي است که وزن موتور کمتر از ۹۰ کيلوگرم است و وزن کل اتومبیل باید کمتر از 605 کیلوگرم باشد.

بعنوان مقايسه يک موتور اتومبيل های طراحی شده برای مصارف عمومی ممکن است حدود ۲۰۰۰ سی سی حجم، ۱۳۰ اسب بخار قدرت و دور موتوری معادل ۶۰۰۰ دور در دقيقه داشته باشد.

البته از آنجا که هدف اصلی موتور فرمول يک توليد حداکثر سرعت است، مصرف آن به بيش از ۶۰ ليتر در ۱۰۰ کيلومتر هم می رسد، در حاليکه اتومبيل معمولی کمتر از ۱۰ ليتر در هر ۱۰۰ کيلومتر مصرف دارد.

جعبه دنده، يکی از پيچيده ترين اجزاء اتومبيل فرمول يک محسوب می شود.

بيش از ۲۰۰ سنسور وضعيت موتور را می سنجند و با استفاده از ابزارهای کمکی، بهترين زمان برای تغيير دنده را مشخص می کنند. تغيير دنده توسط پدالی انجام می شود که پشت فرمان، به نحوه ای نصب شده که راننده با فشار انگشتان می تواند دنده عوض کند.

در طی دو فصل اخیر، تکنولوژی ساخت جعبه دنده به اندازه ای تغییر کرده است که تغيير دنده در داخل جعبه دنده در زمانی در حد چند هزارم ثانيه انجام می شود.

برای به حرکت درآوردن اتومبيل در دنده يک (در هنگام آغاز مسابقه) هم از پدالی مشابه پشت فرمان اتومبيل استفاده می شود که حکم کلاچ را دارد.

شاسی:

ساخته شده از فيبر کربن است و از آنجا که بر اساس قوانين نبايد در عملکرد آيروديناميک اتومبيل تاثير داشته باشد، کف آن صاف است.

اين قطعه انعطاف پذير، با وزنی حدود ۳۰ کيلوگرم، بايد بتواند فشار متناوب آيروديناميک را تحمل کند که گاه معادل دو تن وزن می شود.

در عين حال، چون راننده عملا در داخل شاسی می نشيند، قسمت عمده ای از ايمنی راننده، به استقامت شاسی بستگی دارد.

بدنه:

اتومبيل های معمولی، تنها به دليل ضعيف تر بودن موتور نيست که نمی توانند در سرعتی نزديک به سرعت اتومبيل فرمول يک حرکت کنند.

جريان هوايی که در زير بدنه ماشين در سرعتهای بالا ايجاد می شود، به حدی قوی است که می تواند اتومبيل را به هوا پرتاب کند.

از اين رو است که طراحی بدنه اتومبيل فرمول يک را، به بال هواپيما تشبيه می کنند؛ البته در جهت معکوس.

شکل بدنه هوا را به بالا و اتومبيل را به پايين می راند و نتيجتا باعث چسبيدن اتومبيل به زمين در سرعتهای بالا و در پيچها می شود.

اين طراحی به حدی موثر و کارآمد است که بر اساس محاسبات، اتومبيل فرمول يک می تواند بر روی سقف يک تونل حرکت کند بدون آنکه به زمين بيفتد.

نقش ديگر بدنه، راندن بخشی از هوای اطراف به سمت رادياتورهای اتومبيل جهت خنک کردن موتور و سيستمهای هيدروليک است.

سيستم فنر بندی:

مانند اتومبيل های عادی، کار اين سيستم ثابت نگه داشتن فاصله کف اتومبيل با زمين و جذب ارتعاشات است، اما در حاليکه سيستم فنر بندی اتومبيل معمولی، محدوده حرکتی تقريبا ۳۰ سانتی متری ايجاد می کند.

در اتومبيل فرمول يک، اين محدوده حرکت به سه سانتی متر در چرخهای جلو و شش سانتی متر در چرخهای عقب کاهش می يابد.

برخلاف اتومبيل های عادی، قرار نيست که اين سيستم در اتومبيل های فرمول يک، اسباب راحتی راننده را فراهم کند.

سيستم فنر بندی قابل تنظيم است و مثلا در هوای بارانی، امکان انعطاف پذيری بيشتر به سيستم داده می شود.

لاستيک و ترمز:

در حاليکه لاستيک اتومبيلهای معمولی بيش از ۱۵ هزار کيلومتر کار می کنند، لاستيک اتومبيل فرمول يک بگونه ای ساخته شده که حداکثر ۲۰۰ کيلومتر کار کند.

در اين لاستيکها ترکيبات کربن، گوگرد و روغن بکار گرفته شده که هرچه ميزان روغن بيشتر باشد، لاستيک نرم تر خواهد شد.

لاستيکها بايد حرارتی بين ۹۰ تا ۱۱۰ درجه سانتی گراد داشته باشند نتيجتا پيش از آغاز مسابقه، درجه حرارت آنها را توسط پتوهای برقی مخصوص در ۹۰ درجه ثابت نگه می دارند.

سيستم ترمز اتومبيل فرمول يک، به سيستم ترمز اتومبيل های معمولی شباهت بسياری دارد؛ اما استفاده از سيستم های مانع از قفل شدن مجاز نيست.

ديسک ترمز از فيبر کربن ساخته شده و (بسته به پيستهای مختلف) در درجه حرارت بين ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ درجه سانتی گراد عملکرد مطلوب دارد و بوسيله هوا خنک می شود.

عمر ديسک ترمز در حد ۸۰۰ کيلومتر است.

فرمان و سيستم هدايت:

فرمان يک اتومبيل فرمول يک، وظيفه ای بسيار بيشتر از تعيين جهت حرکت اتومبيل را بر عهده دارد.

از فرمان، که برای ورود و خروج راننده، از جای خود بيرون آورده می شود، برای کنترل حدود ۱۲ مشخصه مختلف عملکرد اتومبيل استفاده می شود.

ساخت هر فرمان حدود ۴۰ هزار دلار هزينه در بر دارد و بوسيله دکمه های روی فرمان، راننده می تواند مايعات بنوشد (قمقمه از طريق يک لوله به داخل کلاه ايمنی متصل است)، با مسئولان فنی تيم از طريق راديو صحبت کند، مسابقه را شروع کند و تنظيمات مربوط به سيستم کنترل کشش و موتور را تغيير دهد.

اتومبيل فرمول يک، مجهز به سيستم هدايت هيدروليک است؛ نيم دور چرخش فرمان، برای تغيير جهت حرکت اتومبيل در يک پيچ ۹۰ درجه کافی است.