ریزلا سوزوکی: لوریس کپراسی، سه بار قهرمان رقابتهای مختلف موتوجی‌پی، کهنه سرباز ایتالیایی این مسابقات است که اولین بار17 سال پیش در مسابقات 125 سی‌سی به مقام اول رسیده بود. کریس ورمیولان 25 ساله استرالیایی، شهرتش به خاطر رانندگی در باران و ثبت اولین پیروز تیم سوزوکی پس از شش سال در گراندپری له-مان فرانسه است.
کاوازاکی ریسینگ: جان هاپکینز، راننده آمریکایی از والدین انگلیسی پس از شش سال حضورش در موتوجی‌پی تنها توانسته است یکبار در مسابقه مرحله چین 2007 همراه تیم سابقش سوزوکی، بر سکوی سومی برود و در مکان چهارم لیست قهرمانی قرار بگیرد. آنتونی وست راننده 26 ساله استرالیایی با حل مشکل پشتوانه مالی، بالاخره از اواسط فصل گذشته به عنوان راننده ثابت تیم کاوازاکی به رقابت می پردازد.
تیم تک 3 - یاماها: جیمز تاسلند راننده 27 ساله بریتانیایی، قهرمان دوبار سوپربایک جهانی، اولین سال خود در این رقابتها را پشت سر می گذارد. هم تیمی او کالین ادوارد آمریکایی، مانند تاسلند قهرمان دو دوره سوپربایک جهانی شده است. او از تیم اصلی یاماها به تیم دوم آن آمده است تا امید برنده شدن را پس از پنج سال حضورش در این رقابتها زنده کند.
این مسابقه که در پیست لوسیل، در حومه شهر دوحه پایتخت قطر برگزار شد، اولین مسابقه در تاریخ این رقابتها بود که شب هنگام و زیر نور مصنوعی برگزار شد.
استونر استرالیایی، برای اولین بار در تاریخ حدودا یک ساله حضورش در رقابتهای موتوجی‌پی، مسابقه را در مکانی بجز صف اول رانندگان و پشت سر سه راننده برتر در زمانگیری آغاز کرد.
با این حال هرچند او استارت موفقی نداشت و در اوایل مسابقه مجبور به عبور از هفت موتور سوار دیگر شد، اما در نهایت توانست خاطره اولین مسابقه و اولین پیروزی خود در این رقابتها را که سال گذشته در همین پیست به دست آمده بود، دوباره زنده کند.
استونر یکی ازچهار موتورسواری بود که در طی مسابقه پیشتاز بودند.
اولین پیشتاز، خورخه لورنزو، موتورسوار اسپانیایی و قهرمان رده 250 سی سی سال 2007 بود که به تیم یاماها پیوسته است.
این موتورسوار با کسب مقام اول در زمانگیری، تحسین ناظران را برانگیخت اما در مسابقه، با وجود آنکه کار را در صف اول و جلوتر از نفرات دوم و سوم آغاز کرد، اما پیشتازی او تنها چند ثانیه به طول انجامید.
پس از چهار دور، دنی پدروسا، نایب قهرمان فصل گذشته و راننده تیم هوندا بود که گرچه پیش از علامت استارت، در مکان هشتم قرار داشت اما با چابکی، پیش از رسیدن به دور اول مسابقه، از هفت راننده پیش روی خود جلو افتاد و در صدر قرار گرفت.
اما برتری او نیز تنها سه دور دوام داشت و سپس ولنتینو راسی، قهرمان هفت دوره این مسابقات بود که مسابقه را از مکان هفتم آغاز کرده بود اما به تدریج و با اتکا به مهارت خود در کنترل موتورسیکلت پس از ترمزهای دیرهنگام، از دیگر رقبا، از جمله جیمز تاسلند، قهرمان فصل قبل رقابتهای سوپربایک که اکنون در رده موتوجی‌پی رقابت می کند، پیش افتاد.
در همین بین استونر گرچه به گفته خود نمی توانست از چرخ عقب موتورسیکلتش توان لازم را دریافت کند، در میانه دور هفتم مسابقه (از 22 دور) از پدروسا، لورنزو وراسی پیش افتاد تا مسافت حدودا 118 کیلومتری این مسابقه را با میانگین سرعت 166.665 کیلومتر در ساعت و در ظرف بیش از 42 دقیقه و 36 ثانیه پیش از سایرین به پایان ببرد.
او همچنین توانست رکورد تازه ای برای سریعترین دور این پیست به نام خود ثبت کند (1 دقیقه و 55 ثانیه و 153 هزارم ثانیه).
 |  |
پس از او خورخه لورنزو، و دنی پدروسا، رانندگان اسپانیایی یاماها و هوندا در مکانهای دوم و سوم قرار گرفتند، اما بهترین نتیجه نصیب آندرئا دوویتزیوسو، موتورسوار ایتالیایی شد که در اولین حضورش در یک مسابقه موتوجی‌پی، با تیم مستقل جی آی آر و موتور هوندا، در طی مسابقه دیگر مدعیان شناخته شده را آزار داد و در دور آخر مسابقه هم ولنتینو راسی را در یکی از پیچهای آخر مسیر پشت سر گذاشت تا با کسب مقام چهارم تحسین همگان را برانگیزد.
خصوصیتهای اولین مسابقه شبانه
هرچند خنک تر شدن هوا در شب، باعث پایین آمدن درجه حرارت سطح پیست و نگرانی درمورد میزان اصطکاک تولید شده بین لاستیک و سطح پیست شده بود، اما از سوی دیگر این شرایط و رطوبت بالای هوای شهر دوحه، به افزایش عملکرد موتورها منجر شده بود، به نحوی که موتورسیکلت ها به نسبت زمانهای ثبت شده در مسابقه سال گذشته که در طی روز انجام شد، بیش از یک ثانیه در هر دور سریعتر بودند.
اما از سوی دیگر، هرچند بیش از 5.4 مگاوات برق صرف روشنایی پیست شد، اما نداشتن چراغ جلو در موتورسیکلت های این مسابقات (برخلاف موتورسیکلتهای مسابقات استقامت) مشکلاتی را ایجاد کرده بود.
رانندگان از وجود سایه در برخی نقاط پیست شکایت داشتند و برخی نگران بودند که فقدان نور طبیعی مانع دیدن پستی و بلندی یا نقاط ترمیم شده سطح پیست شود.
با این حال این نگرانی ها مانع ثبت سرعتهای بالای 320 کیلومتر در ساعت توسط رانندگان نشد و تنها یک راننده (آلکس دی‌آنجلیس) در طی مسابقه از پیست خارج شد.
